شنبه، آبان ۳۰

دو سرش

حداقلش اینه که حالا هروقت دلم بخواد با خیال راحت گوشی مو خاموش می کنم و زیر بالشم گم و گور می شم.
حداکثرشم ظاهراً همینه.

خوبیش اینه که دیگه واقعاً هیشکی نیس، هیچی نیس.
بدیشم همینه.

۲ نظر:

مریم گفت...

غصه نخور...اگه نمی زنیم فک کنم یکی هس که مواظبمون باشه.بسپر دست همون

سعید گفت...

بميري كه هم خودت افسرده اي هم ماها رو داري نفله ميكني، هم رفاقتمونو...