قضا خلعتی نامدارش دهد / قدر میوه در آستینش نهد
خوب به مصرع دوم توجه کنید. به نظرم سعدی با همین یه بیت تکلیف مسأله ی جبر و اختیار رو روشن کرده. حتی میوه هم از طریق قدر تو آستینمون میره، تازه این قسمت خوبشه. این رو بذارین کنار قضیه ی آدم و حوا؛ بالاخره سیب هم میوه ست دیگه، یحتمل رفته تو پاچمون. قابل توجه تب 40 درجه.
پ.ن.1. به هر حال هر چیزی یه فایده ای هم داره؛ حتی برادر کوچیکتر. رفته دوم راهنمایی دیگه، اول کتاب فارسیشون (ایضاً فارسیمون) بود. می بینین چقد غافلیم و ساده از منار همه چی میگذریم؟ عمراً دوم راهنمایی به همچین نتیجه ای رسیده بودین.
پ.ن.2.گفتم که یه وقت فک نکنین سعدی می خونم.
۱ نظر:
قضيه اين نيست كه چرا، قضيه اينه كه چطوري!! مي دوني اين بامزه اش مي كنه كه قدر چه جوري ميوه رو بكنه تو آستين!
ارسال یک نظر